[αντιγραφή από το editorial]
Τι έχουμε να μοιράσουμε; Είτε φοιτητές, είτε εργαζόμενοι, είτε πολιτικοί, είτε οτιδήποτε.. Τι έχουμε να χωρίσουμε; Οι διαφωνίες είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού.. Αλλά, δεν αποζητάμε όλοι το καλύτερο; Ποιος είναι ο τρόπος να πετύχουμε το καλύτερο; Ο διάλογος, η συζήτηση, η ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, η ελευθερία στην έκφραση.. Ελευθερία.. Αυτό δεν ήταν το βασικό αίτημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Η ελευθερία της έκφρασης και η συλλογική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων δεν ήταν η πρωταρχική κατάκτηση αυτής της εξέγερσης; Και πως διαχειριζόμαστε αυτή την κατάκτηση; Αυτή τη στιγμή στον φοιτητικό συνδικαλισμό (αλλά και σε πάσης φύσεως διάλογους) ο διάλογος έχει περιοριστεί σε αντιδραστικά «όχι» και σε υπάκουα «ναι». Στις γενικές συνελεύσεις (αλλά και σε κάθε διάλογο) δεν γίνεται σύνθεση απόψεων, αλλά κάθε τάση (ιδεολογία, παράταξη, όπως θέλετε πάρτε το) υποστηρίζει δεδομένες θέσεις κατά τρόπο ανυποχώρητο, μη δείχνοντας διάθεση να διαπραγματευτεί παρά μόνο τις απόψεις τον άλλων. Έτσι, όσοι συμμετέχουν σε αυτές τις «συζητήσεις» (σημ: τα εισαγωγικά σκόπιμα, αφού αυτές δεν είναι συζητήσεις αλλά παράλληλοι μονόλογοι όπως είχε τονίσει ο Σεφέρης ) ελάχιστα αποκομίζουν. Κοινώς, προσωπικά, Κώτσος μπαίνω, Κώτσος βγαίνω.. Γιατί; Γιατί αντί να κάνουμε πράξη τις κατακτήσεις του Πολυτεχνείου εγκαθιδρύοντας τις βάσεις ενός γόνιμου διαλόγου, μακαρίζουμε το γεγονός κάνοντας το καθήκον μας και το καθιστούμε μουσειακό είδος (κάτι που -φευ- θα οδηγήσει εν τέλει στην απαξίωσή του). Προσοχή, δεν πρέπει να αποτελέσει ο διάλογος αυτοσκοπό, το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε τα οφέλη που αποκομίζονται από μια τέτοια υγιή διαδικασία. Έχοντας σαν φάρο το Πολυτεχνείο, καλό θα ήταν να επαναπροσδιορίζαμε τη νοοτροπία μας απέναντι στο διάλογο και να ρίχναμε τα ιδεολογικά τείχη (δεξιά, αριστερά, κέντρο και δεν ξέρω 'γω τι άλλο), τείχη που δεν μας αφήνουν να υλοποιήσουμε πραγματικά αμεσοδημοκρατικές (ούτε και εμμεσοδημοκρατικές αφού και οι αντιπρόσωποι στη βουλή μια απ' τα ίδια πράττουν) διαδικασίες στη λήψη των αποφάσεων. ¶λλωστε, υπάρχει κανένας -ανεξαρτήτου τάσης στη οποία ανήκει- που δεν θέλει το καλό του τόπου/πανεπιστημίου/σχολής/κ.ο.κ;;; Βρισκόμαστε στην καλύτερη θέση για να γίνει αυτή η αλλαγή, στο πανεπιστήμιο.. Αν τα πανεπιστήμια δεν αναλάβουν πρωτοβουλία για την ανάπτυξη κατάλληλων διαδικασιών(υγιής διάλογος) που θα βοηθήσουν να εκκολαφθούν νέες ιδέες, οι οποίες θα γίνουν η κινητήριος δύναμη της προόδου στην κοινωνία τότε ποιος θα το κάνει; Τα περιοδικά life and style ή τα gossip shows;;;
